INSTRUKCJA O PARAFIALNYCH ZESPOŁACH CHARYTATYWNYCH.
Tradycja Kościoła uczy o potrzebie odpowiedzialności za drugiego człowieka, która ma się wyrażać w trosce o jego zbawienie, a także o zabezpieczenie podstaw egzystencjalnych. Dla lepszego wypełnienia tych zadań apostołowie ustanowili współpracowników do „codziennego rozdawania jałmużny” oraz by „obsługiwali stoły”(Dz6).
Również w dzisiejszych czasach duszpasterze potrzebują licznych, gorliwych współpracowników, aby jak najlepiej wypełnić zadania apostolskie. Podobnie, jak w dziedzinie liturgii i katechizacji parafia ma licznych współpracowników świeckich i zakonnych, tak również i w działalności charytatywnej do dobrego wypełniania swych zadań potrzebuje pomocy zespołu ludzi dobrej woli. Taką zaangażowaną grupą mogą być parafialne zespoły charytatywne.
Celem lepszego wypełniania zadań troski o potrzebujących, proboszcz zobowiązany jest do powołania parafialnego zespołu charytatywnego. Powołane przez proboszcza do zespołu osoby, podejmują się wspierać go w sposób stały i zorganizowany w realizowaniu charytatywnej misji Kościoła.
Zadania zespołu obejmują trzy kierunki działania:
1. mobilizację charytatywną całej wspólnoty parafialnej do praktykowania miłosierdzia modlitwą, słowem i czynem;
2. w miarę pełne i stałe rozpoznawanie potrzeb i możliwości pomocy;
3. organizowanie i świadczenie konkretnej pomocy potrzebującym.
Zadanie mobilizowania wspólnoty parafialnej do świadczenia miłosierdzia członkowie zespołu wypełniają przez:
a. kontakty, rozmowy i zachęcanie współparafian
– do modlitwy za żywych i umarłych;
– do praktykowanie wzajemnego przebaczenia;
– do cierpliwego znoszenia krzywd;
– do praktykowania innych określonych czynów miłosierdzia, wynikających z Chrystusowego przykazania miłości bliźniego;
– do stałej i regularnej współpracy z zespołem charytatywnym.
b. kultywowanie parafialnych, sąsiedzkich i rodzinnych zwyczajów charytatywnych;
c. przygotowywanie akcji charytatywnych (np. Tydzień Miłosierdzia, dzień chorych, okresowe akcje, jak np.: św. Mikołaj, opłatek itp.
d. uroczyste obchody świąt charytatywnych, np. Święto Miłosierdzia Bożego (2-ga niedziela wielkanocna), Św. Antoniego, (13 VI), św. Brata Alberta (17 VI), MB Uzdrowienia Chorych, (6 VII), św. Wincentego a Paulo (27IX) i św. Szczepana (26XII) itp.
Organizowanie i świadczenie konkretnej pomocy. Aby nikogo w swoim posługiwaniu nie pominąć, winni oni zwracać uwagę na następujące kategorie potrzebujących:
– osoby potrzebujące pomocy duchowej (załamane psychicznie, opuszczone, osamotnione, wątpiące, błądzące itd.);
– chorzy, sterani wiekiem, niepełnosprawni;
– rodziny wielodzietne, osoby samotnie wychowujące dzieci, samotne i młodociane matki, rodziny alkoholików, bezrobotnych, rodziny rozbite i zdemoralizowane;
– biedne dzieci i młodzież, osierocone, opuszczone, zaniedbane, deprawowane, opóźnione w rozwoju;
– osoby ubogie materialnie, dotknięte wypadkiem losowym, pogorzelcy, powodzianie, bezrobotni itp.;
– osoby przeżywające inne trudności.
Osoby angażujące się w zespołową działalność charytatywną muszą wypracowywać w sobie następujące cechy:
– życie w zjednoczeniu z Chrystusem; wolność od przywiązania do bogactwa;
– zdolność do wielkodusznego poświęcania się;
– zdolność do spieszenia z pomocą w każdej potrzebie;
– niezbędne kwalifikacje;
– zmysł rodzinny i obywatelski;
– cnoty odnoszące się do życia społecznego jak: uczciwość, poczucie sprawiedliwości, szczerość, uprzejmość, delikatność i siła ducha.
Członkowie zespołu powinni brać udział w rekolekcjach zamkniętych i dniach skupienia o tematyce dobroczynności, organizowanych przez domy rekolekcyjne archidiecezji.
Członkinie Parafialnego Zespołu Charytatywnego:
Teresa Kaczmarek.
Krystyna Krawczyk.
Małgorzata Maćkowiak.
Anna Orpel.
Wiesława Soczewa.
Halina Wałęsa.
Renata Wałęsa.